نيمه جان رسيده ام به نيمه راه 

چون كلاغ خسته اي - در اين غروب-  

ميبرم به آشيان خود پناه !

در گريز ، ازين زمان بي گذشت ، 

در فغان ، ازين ملال بي زوال ، 

رانده از بهشت عشق و آرزو، 

مانده ام همه غم و همه خيال. 

سر نهاده چون اسير خسته جان ، 

در كمند روزگار بد سرشت .

رو نهفته چون ستارگان كور، 

در غبار كهكشان سر نوشت . 

ميروم ز ديده ها نهان شوم . 

ميروم كه گريه در نهان كنم 

يا مرا جدايي تو ميكشد 

يا تو را دوباره مهربان كنم .

اين زمان ، نشسته بي تو با خدا ، 

آن كه با تو بود و با خدا نبود .

ميكند هواي گريه هاي تلخ ، 

آن كه خنده از لبش جدا نبود . 

بي تو ، من كجا روم؟ كجا روم ؟ 

هستي من از تو مانده يادگار ، 

من به پاي خود به دامت امدم ، 

من مگر ز دست خود كنم فرار ! 

تا لبم دگر نفس نميرسد ، 

ناله ام به گوش كس نمي رسد ، 

ميرسي به كام دل كه بشنوي: 

ناله اي ازين قفس نميرسد...!